Een maand naar Japan

Neen, ik blijf gewoon thuis. De viering van 400 jaar Japans-Nederlandse handelsbetrekkingen heeft het niet noodzakelijk gemaakt dat ik als archivaris naar Japan moet. De Japanners, hunne keizerlijke hoogheden voorop, zijn naar Nederland gekomen.

Mijn oudste dochter is zojuist vertrokken voor een vakantie van een maand naar Japan. Alleen. De heenreis en de terugreis zijn geregeld, evenals slaapplaatsen voor de eerste dagen en een treinabonnement. En verder ziet ze wel. Als vader sta je daar toch met gemengde gevoelens tegenover. Je dochter mag dan wel volwassen zijn, ze is tenslotte 24, maar toch. Je bent trots dat ze het avontuur aandurft, en tegelijkertijd bezorgd dat ze in problemen komt. Ze spreekt en leest de taal niet, dus hoe redt ze het dan. Ik moet er zelf niet aan denken om me zo in het ongewisse te storten. En mijn vrouw ook niet. Maar ja, wij zijn natuurlijk wel een paar jaartjes ouder en bezadigder. En wij zijn ook niet zo avontuurlijk ingesteld. Dus van wie heeft ze dan de durf?


Toen ik zo oud was als mijn dochter, heb ik ook een paar reizen gemaakt. Met de trein naar Istanbul en vandaar door Anatolië naar Teheran, en weer terug over Rostov en Warschau. Een ook nog een reis naar Chabarowsk met de Transsiberië Express. Maar dat was toch anders, want we reisden in een groep, en niet alleen. Ik weet ook niet of mijn ouders bezorgd om mij waren.


En nu rest ons niet meer dan onze ziel in lijdzaamheid te bezitten en haar ervaringen via internet te volgen. Hopelijk wordt ze niet ziek, is noodhulp niet nodig en kunnen we haar over een maand weer vrolijk van Schiphol ophalen. En is mijn dochter een aantal mooie ervaringen rijker.